Archieven

Kevin Costner

Kevin Costner, die voor die tijd louter bekendheid had verworven als acteur, had voor deze productie de drievoudige taak op zich genomen van regisseur, producent, en hoofdrolspeler. En dat voor een epische western van drie uur, in een periode dat dit genre praktisch doodgebloed was. Dat getuigt van een flinke dosis moed.

Een grote passie voor het project is dan van groot belang. Als acteur wilde hij altijd al in een western spelen, en hij wist dit te verwezenlijken in de film Silverado. Met Dances with Wolves kon hij zijn droom op een ultieme manier doen uitkomen door zijn eigen westernfilm te maken. Een westernfilm, die met een frisse blik naar de bestaande conventies van het genre keek.

Tot die tijd werd de Indiaan in Westerns over het algemeen beschouwd als iemand die slecht en barbaars was en verdreven of overwonnen moest worden door de Blanke Man, die op zijn beurt niets te verwijten viel en compleet in zijn recht stond wat betreft zijn gedachtes en acties met betrekking tot de indianen. ‘Dances with Wolves’ breekt (gedeeltelijk) met deze tradities. De meningen zijn erover verdeeld hoe ver die breuk gaat.

De film is een prachtige verkenning van communicatie tussen verschillende culturen en een argument voor het overkomen van vooroordelen en het verder kijken dan de uiterlijke verschijning van de mens: een pleidooi om te zoeken naar datgene wat ons verbindt in plaats van wat ons scheidt. Dat hiervoor respect en belangstelling voor de andere cultuur, in dit geval de Sioux-indiaan, nodig is, vloeit hieruit voort.

Het verhaal is simpel en ietwat (over)romantisch, maar wordt op een erg mooie manier verteld. De beelden van uitgestrekte landschappen zijn prachtig, net als de muziek van John Barry. Regisseur Costner vertelt het verhaal op een rustige, soms haast poëtische manier. Hij laat je om de personages geven, en zorgt ervoor dat je je drie uur lang in een andere wereld waant. Een alleszins indrukwekkend regiedebuut.

Acteurs: Kevin Costner, Mary McDonnell, Graham Greene, Rodney A. Grant, Floyd ‘Red Crow’ Westerman, Tantoo Cardinal, Robert Pastorelli, Charles Rocket, Maury Chaykin, Jimmy Herman, Michael Spears, Tony Pearce.

Imdb 8,0 – 3h – Met Pauze

Klik hier voor de trailer

De film heeft Nederlandse ondertiteling, de trailer niet.

Tekst o.a. Cinemagazine

19.00 uur

La notte di San Lorenzo (1982)

Paolo en Vittorio Taviani

La notte di San Lorenzo is vernoemd naar ‘de nacht van de vallende sterren’, volgens de Italiaanse folklore de nacht waarin dromen werkelijkheid worden. In 1944 ontvlucht een groep Italianen hun Toscaanse dorp San Martino, de geboorteplaats van de gebroeders Taviani, na geruchten dat de nazi’s van plan zijn de huizen op te blazen. De Amerikanen zouden ondertussen op het punt staan de bewoners te bevrijden.

La notte di San Lorenzo is gebaseerd op echte gebeurtenissen, inclusief die uit het leven van de filmmakers. Het verhaal – hoe te leven in oorlogstijd – wordt verteld door Concetta, die ook in werkelijkheid als zesjarige moest vluchten. Ze herinnert zich veel dood en lijden, maar die spookbeelden veranderen ook net zo makkelijk in surrealistische dromen, vol jeugdliefdes en helden geschilderd als Griekse krijgers. (EYE)

Klik hier voor de trailer

De film is nederlands ondertiteld, de trailer niet.

Imdb 7,3 – 1h43min

Tekst Eye

Paolo en Vittorio Taviani

Hun films behoren tot de mooiste en beste van de naoorlogse Italiaanse cinema. De Italiaanse regisseur Paolo Taviani, die dit jaar op 92-jarige leeftijd overleed, deed decennialang alles samen met zijn in 2018 overleden oudere broer Vittorio; van regie tot scenario.

Het gevarieerde oeuvre van de gebroeders Taviani was sociaal bewogen, esthetisch boeiend en (soms) narratief vernieuwend. Filmmaker Martin Scorsese is een bewonderaar van de „prachtige films” van de broers: „Elke keer als ik een van hun films zie, heeft het een diepe emotionele impact. Hun werk is anders dan al het andere dat ik heb gezien. Het is modern, iets nieuws.”

Gouden Palm

Voor hun aangrijpende film Padre padrone (1977, naar het autobiografische boek van Gavino Ledda), over een Sardijnse herdersjongen die in opstand komt tegen zijn onderdrukkende vader, kregen ze in Cannes een Gouden Palm. Voor hun even gruwelijke als wonderschone oorlogsfilm La notte die San Lorenzo ontving het duo de juryprijs op het filmfestival van Cannes. Terwijl een groep arme boeren in het laatste oorlogsjaar vlucht voor de nazi’s verlichten niet de sterren maar exploderende mortiergranaten de Toscaanse nacht. Het beeld van een door speren doorboord bovenlichaam behoort tot een van de meest memorabele shots uit hun werk.

Net als Vittorio werd Paolo geboren in San Miniato in de provincie Pisa. Het Toscaanse landschap waarin ze opgroeiden, speelt een belangrijke rol in vrijwel al hun films. Beide broers waren communist en begonnen hun loopbaan als journalist. In 1960 gingen ze documentaires maken – hun eerste samen met Joris Ivens – waarna vanaf 1962 speelfilms volgden.

Het fundament van hun werk werd gevormd door de neorealistische films, die ze diep bewonderden om hun naturalisme en menselijkheid, met name de films van Rossellini, De Sica en (vroege) Visconti. Die vormden volgens hen de wortels onder de naoorlogse Italiaanse cinema, de gebroeders Taviani beschouwden zichzelf als takken van die boom.

Indirect gaan veel films van de gebroeders Taviani over de kracht en magie van verhalen vertellen.

Tekst NRC

15.00 uur

PADRE PADRONE (1977)

Paolo en Vittorio Taviani

Verfilming van de in 1974 verschenen autobiografie van Gavino Ledda, over een jongen die zijn jeugd geïsoleerd doorbrengt als schaapsherder maar uiteindelijk zijn tirannieke vader weet te ontvluchten om naar de universiteit te gaan. Het verhaal wordt aangrijpend in beeld gebracht door de gebroeders Taviani, die net als in La notte di San Lorenzo en Kaos jeugdherinneringen en de geschiedenis van Italië vervlechten. In Cannes bekroond met de Gouden Palm en de prijs van de internationale filmkritiek. (VPRO-gids)

Klik hier voor de trailer

IMDB 7.3 – 1h 53 min

Paolo en Vittorio Taviani

Hun films behoren tot de mooiste en beste van de naoorlogse Italiaanse cinema. De Italiaanse regisseur Paolo Taviani, die dit jaar op 92-jarige leeftijd overleed, deed decennialang alles samen met zijn in 2018 overleden oudere broer Vittorio; van regie tot scenario.

Het gevarieerde oeuvre van de gebroeders Taviani was sociaal bewogen, esthetisch boeiend en (soms) narratief vernieuwend. Filmmaker Martin Scorsese is een bewonderaar van de „prachtige films” van de broers: „Elke keer als ik een van hun films zie, heeft het een diepe emotionele impact. Hun werk is anders dan al het andere dat ik heb gezien. Het is modern, iets nieuws.”

Gouden Palm

Voor hun aangrijpende film Padre padrone (1977, naar het autobiografische boek van Gavino Ledda), over een Sardijnse herdersjongen die in opstand komt tegen zijn onderdrukkende vader, kregen ze in Cannes een Gouden Palm. Voor hun even gruwelijke als wonderschone oorlogsfilm La notte die San Lorenzo ontving het duo de juryprijs op het filmfestival van Cannes. Terwijl een groep arme boeren in het laatste oorlogsjaar vlucht voor de nazi’s verlichten niet de sterren maar exploderende mortiergranaten de Toscaanse nacht. Het beeld van een door speren doorboord bovenlichaam behoort tot een van de meest memorabele shots uit hun werk.

Net als Vittorio werd Paolo geboren in San Miniato in de provincie Pisa. Het Toscaanse landschap waarin ze opgroeiden, speelt een belangrijke rol in vrijwel al hun films. Beide broers waren communist en begonnen hun loopbaan als journalist. In 1960 gingen ze documentaires maken – hun eerste samen met Joris Ivens – waarna vanaf 1962 speelfilms volgden.

Het fundament van hun werk werd gevormd door de neorealistische films, die ze diep bewonderden om hun naturalisme en menselijkheid, met name de films van Rossellini, De Sica en (vroege) Visconti. Die vormden volgens hen de wortels onder de naoorlogse Italiaanse cinema, de gebroeders Taviani beschouwden zichzelf als takken van die boom.

Indirect gaan veel films van de gebroeders Taviani over de kracht en magie van verhalen vertellen.

Tekst NRC

15.00 uur

PADRE PADRONE (1977)

Paolo en Vittorio Taviani

Verfilming van de in 1974 verschenen autobiografie van Gavino Ledda, over een jongen die zijn jeugd geïsoleerd doorbrengt als schaapsherder maar uiteindelijk zijn tirannieke vader weet te ontvluchten om naar de universiteit te gaan. Het verhaal wordt aangrijpend in beeld gebracht door de gebroeders Taviani, die net als in La notte di San Lorenzo en Kaos jeugdherinneringen en de geschiedenis van Italië vervlechten. In Cannes bekroond met de Gouden Palm en de prijs van de internationale filmkritiek. (VPRO-gids)

Klik hier voor de trailer

IMDB 7.3 – 1h 53 min

Tussen de twee films een Italiaanse maaltijd met passie beriedt door Lekker uit Driebergen.

19.00 uur

La notte di San Lorenzo (1982)

Paolo en Vittorio Taviani

La notte di San Lorenzo is vernoemd naar ‘de nacht van de vallende sterren’, volgens de Italiaanse folklore de nacht waarin dromen werkelijkheid worden. In 1944 ontvlucht een groep Italianen hun Toscaanse dorp San Martino, de geboorteplaats van de gebroeders Taviani, na geruchten dat de nazi’s van plan zijn de huizen op te blazen. De Amerikanen zouden ondertussen op het punt staan de bewoners te bevrijden.

La notte di San Lorenzo is gebaseerd op echte gebeurtenissen, inclusief die uit het leven van de filmmakers. Het verhaal – hoe te leven in oorlogstijd – wordt verteld door Concetta, die ook in werkelijkheid als zesjarige moest vluchten. Ze herinnert zich veel dood en lijden, maar die spookbeelden veranderen ook net zo makkelijk in surrealistische dromen, vol jeugdliefdes en helden geschilderd als Griekse krijgers. (EYE)

Klik hier voor de trailer

De film is nederlands ondertiteld, de trailer niet.

Imdb 7,3 – 1h43min

Tekst Eye

Paolo en Vittorio Taviani

Hun films behoren tot de mooiste en beste van de naoorlogse Italiaanse cinema. De Italiaanse regisseur Paolo Taviani, die dit jaar op 92-jarige leeftijd overleed, deed decennialang alles samen met zijn in 2018 overleden oudere broer Vittorio; van regie tot scenario.

Het gevarieerde oeuvre van de gebroeders Taviani was sociaal bewogen, esthetisch boeiend en (soms) narratief vernieuwend. Filmmaker Martin Scorsese is een bewonderaar van de „prachtige films” van de broers: „Elke keer als ik een van hun films zie, heeft het een diepe emotionele impact. Hun werk is anders dan al het andere dat ik heb gezien. Het is modern, iets nieuws.”

Gouden Palm

Voor hun aangrijpende film Padre padrone (1977, naar het autobiografische boek van Gavino Ledda), over een Sardijnse herdersjongen die in opstand komt tegen zijn onderdrukkende vader, kregen ze in Cannes een Gouden Palm. Voor hun even gruwelijke als wonderschone oorlogsfilm La notte die San Lorenzo ontving het duo de juryprijs op het filmfestival van Cannes. Terwijl een groep arme boeren in het laatste oorlogsjaar vlucht voor de nazi’s verlichten niet de sterren maar exploderende mortiergranaten de Toscaanse nacht. Het beeld van een door speren doorboord bovenlichaam behoort tot een van de meest memorabele shots uit hun werk.

Net als Vittorio werd Paolo geboren in San Miniato in de provincie Pisa. Het Toscaanse landschap waarin ze opgroeiden, speelt een belangrijke rol in vrijwel al hun films. Beide broers waren communist en begonnen hun loopbaan als journalist. In 1960 gingen ze documentaires maken – hun eerste samen met Joris Ivens – waarna vanaf 1962 speelfilms volgden.

Het fundament van hun werk werd gevormd door de neorealistische films, die ze diep bewonderden om hun naturalisme en menselijkheid, met name de films van Rossellini, De Sica en (vroege) Visconti. Die vormden volgens hen de wortels onder de naoorlogse Italiaanse cinema, de gebroeders Taviani beschouwden zichzelf als takken van die boom.

Indirect gaan veel films van de gebroeders Taviani over de kracht en magie van verhalen vertellen.

Tekst NRC

Bill Condon

Engeland in 1947, de beroemde detective Sherlock Holmes is inmiddels 93 jaar oud en woont in een landhuis in Sussex. Wanneer hij in de bioscoop een film ziet over zichzelf, merkt hij dat de meeste heroïsche verhalen verzonnen zijn. Hij droeg nooit de typische hoed en geeft de voorkeur aan sigaren boven een pijp. Sinds hij op pensioen gegaan is, leeft hij teruggetrokken en houdt hij zich bezig met zijn bijen. De enige mensen die hij rond zich duldt zijn de huishoudster Mrs. Munro en haar zoontje Roger, die hij inwijdt in de geheimen van de imkerij. Soms dwalen zijn gedachten af naar oude zaken en hij onderneemt nog één laatste grote reis en besluit om een grote barmhartige leugen te vertellen.

Zijn ooit zo indrukwekkende brein is verworden tot een gatenkaas van halve herinneringen (dus moet hij vertrouwen op de zoon Roger van zijn huishoudster), en al zijn geliefden zijn inmiddels overleden. Maar één zaak heeft hem nooit losgelaten: de

zenuwinzinking van een jonge vrouw vlak na de Eerste Wereldoorlog. Samen met een jonge assistent gaat hij een laatste keer op onderzoek uit.

Een detective zonder achtervolgingen of schokkende openbaringen, maar vol prachtige bespiegelingen op het leven. De 76-jarige McKellen is weergaloos als het titelpersonage.

Imdb 6,8 – 1h44min

Klik hier voor de trailer