Close (2022)

Lucas Dhont

Hij is 31 jaar en de hoop en glorie van de Vlaamse film. Het filmfestival van Gent onthaalde hem onlangs met een rode loper vol dahlia’s. Lukas Dhont won dit jaar met zijn tweede film Close de Grand Prix op het filmfestival van Cannes. Zilver, zeg maar.

Close is een delicate, hartverscheurende film over de verbroken vriendschap van twee dertienjarigen, van wie een de zoon is van bloemenkwekers – vandaar de dahlia’s.

Close draait om een intieme vriendschap tussen twee dertienjarigen, Léo en Rémi. Ze zijn onafscheidelijk, op het schoolplein maken ze daar grappen over. Zijn ze soms een koppel? Homo’s? Léo probeert zijn mannelijkheid te bewijzen in voetbal, ijshockey. Duwt Rémi stukje bij beetje naar de marge van zijn leven.

‘Close’ gaat over vriendschap, verraad en verlies. Zit er veel van Dhont zelf in deze film?

In een interview met Coen van Zwol zei hij er het volgende over.

„Die jongens die tussen de bloembedden rennen, dat is mijn jeugd. Ik ben opgegroeid op het Vlaamse platteland. Maar het belangrijkst was een Amerikaans onderzoek dat ik las, onder 150 jongens tussen hun 13de en 18de. Op hun 13de praten ze over vriendschap alsof het een liefdesrelatie is, met enorme tederheid en een groot emotioneel vocabulaire. Maar op hun 15de, 16de jaar is er meer afstand, ze durven niet meer zo emotioneel over hun vrienden te spreken”.

„Toen ik dat las, herinnerde me mijn eigen schrik voor intimiteit toen mijn lichaam veranderde, ik zaken seksueel ging interpreteren. Dat ik daardoor vrienden op afstand ging zetten. Dat leek mij toen heel persoonlijk, het bleek heel universeel te zijn.”

“Close draait om een implosie, om dingen die innerlijk breken. Je hebt twee jongens die verstrengeld zijn en uit elkaar bewegen. Close breekt halverwege in tweeën. Eerst is het beeld weids: bloemvelden, landschap. Dan gaat het op zwart en begint een nieuwe film, waar de wereld bij een van beiden niet echt meer binnen komt. Alles krimpt, komt dichterbij. Het is een soort trechterbeweging die je ook in de beeldtaal terugziet, in gebruik van close-ups.”

Je voelt meteen dat Close, met zijn indringende verhaal over vriendschap, mannelijkheid, verantwoordelijkheid en spijt, een extreem persoonlijke film is. Hier spreekt een maker die het diepste binnenste van zijn ziel aanboort. Tegelijk gaat er een universele kracht vanuit: Dhont houdt een overweldigend pleidooi voor kwetsbaarheid en overgave – in alle betekenissen van het woord. Leg het pantser af, sloop de muren, hijs de witte vlag, wees wie je bent, laat het er allemaal uit. Dit is een film die je compleet ontwapent, en je daardoor recht in de blootgelegde kern kan treffen.

Klik hier voor de trailer

IMDb 7,8 – 1h44.