Dune Part 2 (2024)
Denis Villeneuve
Dune: Part Two borduurt voort op het eerste deel – en dat is maar goed ook. In drie uur wordt alles uit de kast getrokken, en het resultaat is een overweldigend epos dat cirkelt rondom de vraag: waar geloof je in als de strijd echt losbarst: in tradities en in verhalen, in de mogelijkheid van verandering, in verzet tegen een tirannieke orde.
Dit tweede deel pakt de draad op vrijwel direct na het einde van deel één en speelt zich opnieuw af op de kurkdroge planeet Arrakis: een verzameling amper leefbare zandvlaktes waar gigantische wormen uit de grond kunnen schieten en de psychedelische drug spice wordt verhandeld. Paul Artreides heeft zich met zijn zwangere moeder Lady Jessica aangesloten bij de Fremen, een inheemse stam. Sommige Fremen geloven dat hij een profeet is op wie al eeuwen gewacht wordt. Paul wil wraak nemen op de brute Harkonnens, die zijn familie in deel één afgeslacht hebben. Terwijl de Harkonnens steeds groter militair inzetten om Arrakis te overmeesteren, is er op de achtergrond politiek gekonkel en er bloeit ook nog een innemende maar complexe liefde op tussen Paul en Fremen-strijder Chani die in het eerste deel enkel mocht opdraven in Pauls vluchtige visioenen maar hier een volwaardige rol krijgt).
Dune: Part Two ontvouwt zich een grootser verhaal dan het eerste deel – de film is gespierder dan haar voorganger, met meer actiescènes, meer dramatiek, meer verstrijkende tijd, meer sterke bijrollen (inclusief Christopher Walken en Charlotte Rampling als ijzige machthebbers op afstand). Meer van alles eigenlijk.
Dune: Part One kort van tevoren herzien is aan te raden, hoewel niet strikt vereist om deel twee te begrijpen).
166 min – met Pauze!
