Oppenheimer (2023)
Christopher Nolan
Zal iemand ooit vertellen hoe het echt is gegaan”, verzucht J. Robert Oppenheimer, de ‘vader van de atoombom’, tegen zijn vrouw. Het is inmiddels zo’n tien jaar nadat hij de ontwikkeling van de atoombom – het Manhattan Project – tot een succesvol einde heeft gebracht. Waarna de regering Truman besloot twee atoombommen op Japanse steden te laten vallen.
In zijn meest briljante film tot nu toe toont regisseur Nolan ons drie verhaallijnen die samen een veelzijdige historische vertelling vormen over wetenschappelijke nieuwsgierigheid, morele verantwoordelijkheid en politiek machtsvertoon.
In de eerste verhaallijn zien we hoe de jonge Oppenheimer geïnspireerd raakt door vakgenoten zoals Albert Einstein en Niel Bohr. Hij ontwikkelt zich in de kwantummechanica, destijds nog een onontgonnen tak van de natuurkunde en krijgt uiteindelijk de leiding over het Manhattan-project.
Parallel hieraan zien we het vragenvuur dat een oudere Oppenheimer op zich afgevuurd krijgt omdat de FBI is getipt. De natuurkundige wordt beticht van communistische sentimenten en vormt een gevaar voor de nationale veiligheid vanwege zijn extreme standpunten.
Een derde verhaallijn, geschoten in zwart-wit, draait om Lewis Strauss, een voormalig militair en directeur van de gerenommeerde Princeton-universiteit, die na de oorlog Oppenheimer inlijft. Voor een senaatscommissie moet Strauss zijn geschiktheid bewijzen als minister van Economische Zaken van het kabinet van president Eisenhower.
Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat de ontwikkeling van de atoombom evenzeer een politiek als een wetenschappelijk project was. Oppenheimer was speelbal in een politiek spel geworden.
Drie uur is een lange zit, maar dankzij de fantastische dialogen en het prachtige camerawerk van Hoyte van Hoytema is Oppenheimer een adembenemende film waarbij je geen minuut verveelt.
Imdb 8,3 – 3h – Met Pauze
Tekst diverse bronnen
