Taviani | Padre Padrone (1977)
15.00 uur
PADRE PADRONE (1977)
Paolo en Vittorio Taviani
Verfilming van de in 1974 verschenen autobiografie van Gavino Ledda, over een jongen die zijn jeugd geïsoleerd doorbrengt als schaapsherder maar uiteindelijk zijn tirannieke vader weet te ontvluchten om naar de universiteit te gaan. Het verhaal wordt aangrijpend in beeld gebracht door de gebroeders Taviani, die net als in La notte di San Lorenzo en Kaos jeugdherinneringen en de geschiedenis van Italië vervlechten. In Cannes bekroond met de Gouden Palm en de prijs van de internationale filmkritiek. (VPRO-gids)
IMDB 7.3 – 1h 53 min
Paolo en Vittorio Taviani
Hun films behoren tot de mooiste en beste van de naoorlogse Italiaanse cinema. De Italiaanse regisseur Paolo Taviani, die dit jaar op 92-jarige leeftijd overleed, deed decennialang alles samen met zijn in 2018 overleden oudere broer Vittorio; van regie tot scenario.
Het gevarieerde oeuvre van de gebroeders Taviani was sociaal bewogen, esthetisch boeiend en (soms) narratief vernieuwend. Filmmaker Martin Scorsese is een bewonderaar van de „prachtige films” van de broers: „Elke keer als ik een van hun films zie, heeft het een diepe emotionele impact. Hun werk is anders dan al het andere dat ik heb gezien. Het is modern, iets nieuws.”
Gouden Palm
Voor hun aangrijpende film Padre padrone (1977, naar het autobiografische boek van Gavino Ledda), over een Sardijnse herdersjongen die in opstand komt tegen zijn onderdrukkende vader, kregen ze in Cannes een Gouden Palm. Voor hun even gruwelijke als wonderschone oorlogsfilm La notte die San Lorenzo ontving het duo de juryprijs op het filmfestival van Cannes. Terwijl een groep arme boeren in het laatste oorlogsjaar vlucht voor de nazi’s verlichten niet de sterren maar exploderende mortiergranaten de Toscaanse nacht. Het beeld van een door speren doorboord bovenlichaam behoort tot een van de meest memorabele shots uit hun werk.
Net als Vittorio werd Paolo geboren in San Miniato in de provincie Pisa. Het Toscaanse landschap waarin ze opgroeiden, speelt een belangrijke rol in vrijwel al hun films. Beide broers waren communist en begonnen hun loopbaan als journalist. In 1960 gingen ze documentaires maken – hun eerste samen met Joris Ivens – waarna vanaf 1962 speelfilms volgden.
Het fundament van hun werk werd gevormd door de neorealistische films, die ze diep bewonderden om hun naturalisme en menselijkheid, met name de films van Rossellini, De Sica en (vroege) Visconti. Die vormden volgens hen de wortels onder de naoorlogse Italiaanse cinema, de gebroeders Taviani beschouwden zichzelf als takken van die boom.
Indirect gaan veel films van de gebroeders Taviani over de kracht en magie van verhalen vertellen.
Tekst NRC
